Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα
Τι είναι η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα;
Η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα (στα αγγλικά: Neurogenic Intermittent Claudication) είναι η αδυναμία του ασθενούς να βαδίσει μεγάλη απόσταση λόγω του πόνου που εμφανίζεται στην μέση και στα πόδια. Η Νευρογενής αναφέρεται στην προέλευση από το νευρικό σύστημα και η Χωλότητα αναφέρεται σε οδυνηρές κράμπες ή αδυναμία στα πόδια.
Η απόσταση της βάδισης προοδευτικά μειώνεται, με αποτέλεσμα ο ασθενής να αδυνατεί να βαδίσει περισσότερο από 100-150 μέτρα. Για να συνεχίσει πρέπει να κάνει κάποιο διάλειμμα για να καθίσει και να ξεκουραστεί. Είναι το συχνότερο σύμπτωμα της Στένωσης της Οσφυϊκής Μοίρας της Σπονδυλικής Στήλης. Αυτό συμβαίνει λόγω της εμφάνισης πόνου ή και μουδιάσματος στα πόδια από την Συμπίεση των νεύρων στην Οσφυϊκή Μοίρα. Πρέπει να διακρίνεται από την Αγγειακή Χωλότητα, η οποία οφείλεται σε μειωμένη ροή αίματος στους μυς των ποδιών.
Διαβάστε ακόμα:
Με ποια συμπτώματα παρουσιάζεται η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα;
Η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα εκδηλώνεται με χρόνιο πόνο στη μέση και συνοδεύεται από πόνο στα πόδια, τους γοφούς και τους γλουτούς. Χαρακτηριστικά επιδεινώνονται με την βάδιση ή και την όρθια στάση. Μπορεί επίσης να εμφανιστεί αδυναμία ή βάρος στα πόδια. Τα συμπτώματα υφίονται με το κάθισμα, το σκύψιμο ή την κλίση προς τα εμπρός. Αυτό συμβαίνει γιατί στην στάση αυτή παρουσιάζεται προσωρινά μηχανική διεύρυνση του Σπονδυλικού Σωλήνα. Έτσι μειώνεται η πίεση στα νεύρα της Οσφυϊκής Μοίρας της Σπονδυλικής Στήλης.
Στα αρχικά στάδια η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα είναι ήπια και εμφανίζεται σε μεγάλες αποστάσεις βάδισης. Σε προχωρημένα στάδια η απόσταση μειώνεται (50-100 μέτρα) και η καθιστή ή ξαπλωμένη θέση δεν βοηθάει στην ανακούφιση του πόνου. Συνήθως οι ασθενείς παραπονιούνται και για τα δύο πόδια. Η πάθηση είναι πιο συχνή στις γυναίκες απ’ ότι στους άνδρες.
Επίσης παρουσιάζονται αιμωδίες (μούδιασμα) και καυσαλγίες (αίσθηση καψίματος) στα πόδια. Συχνά οι ασθενείς περιγράφουν κράμπες που εμφανίζονται στην βάδιση ή σε άσκηση αλλά και κατά τον ύπνο το βράδυ. Σπανιότερα σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να αναπτυχθεί πόνος στην ηρεμία και διαταραχή της κινητικότητας των ποδιών. Παρουσιάζονται συμπτώματα του αυτόνομου νευρικού συστήματος με απώλεια της φυσιολογικής λειτουργίας του εντέρου, της ουροδόχου κύστης και διαταραχή της στύσης.
Ποια είναι η αιτία που παρουσιάζεται η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα;
Η αιτία που παρουσιάζεται η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα είναι η μείωση του εύρους του Σπονδυλικού Σωλήνα (Σπονδυλική Στένωση) και μπορεί να είναι συγγενής ή επίκτητη.
Η επίκτητη μορφή της Σπονδυλικής Στένωσης συνήθως είναι εκφυλιστικής αιτιολογίας. Παρουσιάζεται συνήθως σε άτομα μέσης ή μεγαλύτερης ηλικίας (άνω των 50 ετών). Καθώς μεγαλώνουμε, η φυσιολογία και η ανατομία της περιοχής της οσφυϊκής μοίρας αλλάζει. Αυτές οι φυσιολογικές επιπτώσεις της γήρανσης, οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις, μπορεί να οδηγήσουν σε στένωση του σπονδυλικού σωλήνα. Πιο συγκεκριμένα, οι σύνδεσμοι γίνονται παχύτεροι, (υπερτροφικοί) όπως το ίδιο και οι αρθρώσεις. Αποτέλεσμα είναι να αναπτύσσονται οστεόφυτα στα σπονδυλικά σώματα που γειτνιάζουν με τις κινητικές περιοχές και τους μεσοσπονδύλιους δίσκους. Στην κατάσταση αυτή συμβάλλει και ο εκφυλισμός του μεσοσπονδυλίου δίσκου (κήλη) αλλά και η Σπονδυλολίσθηση. Η συμμετοχή περισσότερων παραγόντων προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη στένωση και πιο έντονα συμπτώματα από την πίεση επί των Οσφυϊκών Νεύρων.
Σε μικρό ποσοστό ασθενών, συχνότερα σε άνδρες, παρουσιάζονται συγγενείς αλλοιώσεις στην σπονδυλική στήλη που μπορούν να εξελιχθούν μεταγενέστερα σε οσφυϊκή στένωση, μια κατάσταση που είναι γνωστή ως Συγγενής Σπονδυλική Στένωση. Μπορεί να είναι ιδιοπαθής ή λόγω αχονδροπλασίας, δισχιδούς ράχης ή άλλων παθολογικών συνδρόμων. Οι ασθενείς αυτοί εκδηλώνουν σε νεότερη ηλικία τα πρώτα συμπτώματα της Οσφυϊκής Στένωσης, συνήθως μεταξύ 30 και 50 ετών.
Διαβάστε ακόμα:
Με ποιες εξετάσεις γίνεται η διάγνωση της Νευρογενούς Διαλείπουσας Χωλότητας;
Η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα έχει πολύ χαρακτηριστική κλινική εικόνα. Ένα λεπτομερές ιστορικό και μια πλήρης νευρολογική εξέταση μπορούν να θέσουν ασφαλώς την διάγνωση. Χρειάζεται όμως η ακτινολογική μελέτη με απεικονιστικές εξετάσεις όπως οι απλές Ακτινογραφίες, η Αξονική Τομογραφία, η Μαγνητική Τομογραφία και ενίοτε ο Νευροφυσιολογικός Έλεγχος.
Η Μαγνητική Τομογραφία είναι η σημαντικότερη εξέταση. Μπορεί να αναδείξει το εύρος του σπονδυλικού σωλήνα και των τρημάτων, τις ρίζες των οσφυϊκών νεύρων και τις πέριξ ανατομικές δομές της περιοχής. Δηλαδή τις εκφυλιστικές αλλοιώσεις (την προβολή ή κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου, την υπερτροφία του ωχρού συνδέσμου κτλ) και άλλες παθολογικές καταστάσεις (πχ. Όγκοι).
Η Αξονική Τομογραφία μπορεί να δείξει το σχήμα, το μέγεθος, αλλά και το περιεχόμενο του Σπονδυλικού Σωλήνα. Δείχνει την κατάσταση των ανατομικών δομών που τον σχηματίζουν με λεπτομέρειες κυρίως της οστικής ανατομίας. Η Αξονική Τομογραφία είναι αναγκαία όταν δεν μπορεί να γίνει η μαγνητική τομογραφία πχ. βηματοδότης κτλ.
Οι απλές Ακτινογραφίες αλλά και οι ειδικές λήψεις της «κάμψης-έκτασης», των «τρημάτων» κλπ. χρησιμοποιούνται λιγότερο συχνά για την διάγνωση. Μπορούν να αναδείξουν την δομή των οστών, την αρχιτεκτονική της σπονδυλικής στήλης και την κατάσταση των αρθρώσεων.
Ο Νευροφυσιολογικός Έλεγχος είναι μερικές φορές απαραίτητος κυρίως για την επιβεβαίωση της διάγνωσης σε αμφίβολες περιπτώσεις, για την αξιολόγηση της βαρύτητας των συμπτωμάτων ή για διαφοροδιαγνωστικούς σκοπούς. Δεν είναι λίγες οι φορές που κρίνεται απαραίτητος.
Πως γίνεται κλινικά η διαφοροδιάγνωση της Νευρογενούς από την Αγγειακή Διαλείπουσα Χωλότητα;
Σημαντική είναι η διαφορική διάγνωση της Νευρογενούς Διαλείπουσας Χωλότητας από την περιφερική αγγειοπάθεια. Τόσο η Νευρογενής όσο και η Αγγειακή Χωλότητα εκδηλώνονται ως πόνος στα πόδια που παρουσιάζεται με το περπάτημα. Μια σημαντική διαφορά είναι πως ο πόνος στην Αγγειακή Χωλότητα δεν αλλάζει με την αλλαγή της στάσης του σώματος. Στην όρθια θέση ο Αγγειογενής πόνος μπορεί να περιοριστεί γρήγορα. Σε αντίθεση, ο Νευρογενής συνήθως επιδεινώνεται σε όρθια θέση. Γενικά ο Νευρογενής πόνος είναι πιο επίμονος, ποικίλλει στον τρόπο εμφάνισης, χειροτερεύει στην όρθια θέση και υφίεται σε καθιστή θέση.
Ποια είναι η θεραπευτική αντιμετώπιση;
Η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα χρήζει θεραπευτικής αντιμετώπισης. Ο Θεραπευτικός σκοπός είναι η ανακούφιση από τον πόνο και τα ενοχλήματα. Επίσης, η βελτίωση της κινητικότητας και της λειτουργικότητας των ποδιών και τελικά η βελτίωση της ποιότητας ζωής του ασθενούς. Προτείνονται οι κατάλληλες Συντηρητικές Θεραπείες όταν τα συμπτώματα δεν είναι σοβαρά. Επιλεκτικά, προτείνεται η ενδεδειγμένη Χειρουργική Επέμβαση όταν οι συντηρητικές θεραπείες αποτύχουν να ελέγξουν τον πόνο. Επίσης όταν υπάρχει κίνδυνος μόνιμης νευρολογικής βλάβης ή εάν ο πόνος και η ενόχληση εμποδίζουν τις δραστηριότητες και την ποιότητα της ζωής του ασθενούς.
Η Συντηρητική αντιμετώπιση στην Νευρογενή Διαλείπουσα Χωλότητα:
Η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα που αντιμετωπίζεται με συντηρητικές μεθόδους θεραπείας χρειάζεται χρόνο. Περιλαμβάνει την χρήση ειδικού κηδεμόνα (ή ζώνης οσφύος), την από του στόματος φαρμακευτική αγωγή, την φυσικοθεραπεία, την διαχείριση της στάσης του σώματος, ασκήσεις ενδυνάμωσης και απώλεια βάρους. Μπορούν σταδιακά να βοηθήσουν στην ύφεση του πόνου. Η αποτελεσματικότητα της συντηρητικής θεραπείας φαίνεται μετά από διάστημα 3-6 μηνών. Προτείνεται σε περιπτώσεις που υπάρχει μόνο πόνος στη μέση και τα συμπτώματα της Νευρογενούς Διαλείπουσας Χωλότητας δεν είναι σημαντικά.
Ποια είναι η Χειρουργική Θεραπεία για την Νευρογενή Διαλείπουσα Χωλότητα;
Η Νευρογενής Διαλείπουσα Χωλότητα αντιμετωπίζεται χειρουργικά όταν η συντηρητική αντιμετώπιση δεν βελτιώνει τα συμπτώματα καθώς και σε καταστάσεις που χρήζουν άμεσης επέμβασης, όπως η Ιππουριδική συνδρομή. Η Χειρουργική Θεραπεία προτείνεται όταν συνεχίζουν τα συμπτώματα που στο σύνολό τους περιορίζουν την καθημερινή δραστηριότητα ή υποβαθμίζουν την ποιότητα της ζωής. Τα συμπτώματα αυτά είναι ο πόνος στην μέση και στα κάτω άκρα, η αδυναμία ή το μούδιασμα στα πόδια, η δυσχέρεια στην ορθοστάτηση ή την βάδιση με τον πόνο να εμφανίζεται σε όλο και μικρότερη απόσταση. Επίσης, οι διαταραχές στην φυσιολογική λειτουργία του παχέος εντέρου ή και της ουροδόχου κύστης κτλ. Η χειρουργική επέμβαση θεωρείται οριστική θεραπεία αφού γίνεται αποσυμπίεση των νεύρων που πιέζονται.
Υπάρχουν διάφοροι τύποι χειρουργικών επεμβάσεων στην Νευρογενή Διαλείπουσα Χωλότητα. Η πιο συνηθισμένη χειρουργική επέμβαση είναι η Οσφυϊκή Αποσυμπιεστική Πεταλεκτομή. Σε αυτήν την επέμβαση αφαιρούνται χειρουργικά τα πέταλα των σπονδύλων. Έτσι επιτυγχάνεται διεύρυνση του σπονδυλικού σωλήνα και να δημιουργείται περισσότερος χώρος για τα νεύρα. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να γίνει μερική αφαίρεση του πετάλου (Ημιπεταλεκτομή). Στην επέμβαση της Οσφυϊκής Πεταλεκτομής μπορεί να προστεθεί, ανάλογα με την βαρύτητα της πάθησης και η Οσφυϊκή Δισκεκτομή (Οσφυϊκή Μικροδισκεκτομή εάν υπάρχει Οσφυϊκή Δισκοκήλη), η Τρηματεκτομή όταν η στένωση παρουσιάζεται και στα πλάγια τρήματα ή και η Οσφυϊκή Σπονδυλοδεσία (εάν υπάρχει Σπονδυλολίσθηση) για την ενίσχυση και την σταθεροποίηση της σπονδυλικής στήλης.
Διαβάστε ακόμα:
Αυτός ο ιστότοπος παρέχει γενικές πληροφορίες και καμία πληροφορία δεν προορίζεται ή υπονοείται ότι μπορεί να αντικαταστήσει τις ιατρικές συμβουλές του ιατρού ή να χρησιμοποιηθεί για νομικούς σκοπούς. Σε κάθε περίπτωση συμβουλευτείτε τον Νευροχειρουργό για οποία πάθηση ή θεραπευτική επιλογή μπορεί ο ίδιος να σας προτείνει.
Δείτε την Πολιτική Ορθής Χρήσης Ιστότοπου.
